Misschien dat ik, na het krijgen van mijn punten, toch af en toe nog wat post.
De laatste twee maanden waren nogal hectisch. Daar bovenop kwam dan nog het feit dat een klein stemmetje in mijn achterhoofd bleef herhalen: "Je werkt niet voor school, je gaat het niet halen!" Momenteel ben ik enkele vakken volledig aan het afronden, waaronder dus het vak taalvaardigheden. Ik probeer niet te ver vooruit te denken, eerder stap voor stap, first things first.
Net zoals bij het vertellen van een verhaal, kan je je bij de opdrachten best niet teveel haasten. Je gaat na een tijd te snel en je maakt fouten. Ook bij mijn dochter en bij de kleuters heb ik dit gemerkt. Hoe meer spoed je erachter wil zetten, hoe meer zij tegenwerken. Tijd is immers iets relatief en voor kinderen gaat de tijd nu eenmaal trager. Zij doen ook alles trager, daardoor genieten zij meer van dingen. Hierdoor weet ik dat ik nu gewoon goed moet doorwerken, en vooral niet te perfectionistisch moet zijn. Niet blijven twijfelen, maar gewoon indienen. Bij deze gaan we dat ook doen, na een klein gedichtje dat net in me kwam opborrelen.
De tijd.
Als de dagen langer zouden duren, en alles sneller zou gaan.
Als ze bestonden uit veel meer uren, en ik alles kreeg gedaan.
Dan had ik meer tijd om te genieten, van lawaai maken, rijmen en zingen.
Van kijken naar de regen als het begint te gieten, om dan heel hard in de plassen te springen.
Kijken naar beestjes die kruipen, luisteren naar niets en alles tegelijk.
Dan had ik net als kleine kinderen de tijd gewoon te genieten van kleine dingen,
dingen waar ik nu vaak niet eens naar kijk.
dingen waar ik nu vaak niet eens naar kijk.
Tot blogs iedereen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten